Για τις πρώτες μνήμες απ’ το τραγούδι, τους διάσημους γονείς, την πίστη στο Θεό, τις φοβίες, αλλά και την εξάρτηση στον έρωτα και τη δουλειά...
μίλησε στην Αλεξάνδρα Τσόλκα και το ΦιλGoodκαι, η Ελεονώρα Ζουγανέλη.
Είναι µια γενιά καλλιτεχνών, αυτή που ανήκεις, που είναι και καλά παιδιά. Δηλαδή χωρίς κραιπάλες, χωρίς αυτοκαταστροφές. Γίνεται τέχνη έτσι; Ο καλλιτέχνης συνήθως φτιάχνει από το υστέρηµα, δεν είναι έτσι;
Ο καλλιτέχνης µπορεί να φτιάξει κι απ’ τη χαρά, λέω. Όµως, έχοντας δει τόσο καταστροφή στο παρελθόν, δεν έρχεσαι ανυποψίαστος στην αντίληψη πως δεν είναι κακό να προσέχεις τον εαυτό σου και ν’ αγαπάς τη ζωή. Έχουµε δει ανθρώπους να καίγονται και δεν υπάρχει πια άλλοθι πως µπορείς να αποχωρήσεις –πιο έξυπνος εσύ– απ’ τον χαλασµό σου όποτε θες.
Άρα δεν είσαι επιρρεπής στις εξαρτήσεις;
Πως! Όλοι µας είµαστε! Στην εξάρτηση µιας σχέσης. Στην εξάρτηση, ας πούµε, απ’ το φαγητό. Εγώ την έχω περάσει.
Ε, αµάν πια! Τόση συζήτηση, λες και ήσουν πια τόσο υπέρβαρη…
Δεν ήµουν υπέρβαρη. Ήµουν παχύσαρκη! Και το φαγητό είναι γλυκό, είναι ευχάριστο, χαρούµενο πράγµα, που δεν φαίνονται οι ζηµιές του αµέσως, όπως σ’ άλλες εξαρτήσεις. Άρα είναι εθισµός πιο ύπουλος. Όλοι µας, λοιπόν, ζούµε µε τις εξαρτήσεις µας.
Μου µίλησες για την εξάρτηση από σχέσεις ερωτικές. Από συντρόφους; Είχες;
Είχα, ναι. Και όχι µόνο από το καθαυτό πρόσωπο, αλλά απ’ την ίδια τη σχέση, να υπάρχει, να µην είµαι µόνη µου. Εξάρτηση έχω και απ’ τη δουλειά. Είναι τόσο γλυκό για µένα να είµαι σε συναυλίες, που ανυποµονώ κάθε φορά για την επόµενη δουλειά. Λέω φέτος θα καθίσω, αυτό το καλοκαίρι, να αντιµετωπίσω τον εθισµό µου. Για να δούµε…
Έχεις βρεθεί στη σκηνή µε αρχετυπικές γυναικείες µορφές όπως η Μελίνα Μερκούρη και η Εντίθ Πιάφ. Τις κουβαλάς µέσα σου;
Στην περίπτωση της Μελίνας, στάθηκα σε αυτή τη λάµψη από κάτω, στη σαγήνη. Είπα τα τραγούδια της και τη θαύµασα για άλλη µια φορά. Δεν µπορείς να κάνεις τίποτ’ άλλο, εκεί. Επειδή όµως η παράσταση για την Πιάφ ήταν ρόλος, έπρεπε να τη ρουφήξω στο είναι µου. Από τη στάση του σώµατός της, που έπρεπε να τραγουδώ µαζεµένη, διπλωµένη σχεδόν στα δυο, µέχρι τις στιγµές αυτής της όλο πόνο ζωής της, ή το ότι ήµουν για ώρες στη σκηνή, γιατί το έργο ήταν για εκείνη και βρισκόµουν συνεχώς στην πλοκή του, την έζησα, τόσο δυνατά, που δεν περίµενα το πόσο εµπειρία ψυχής είναι όλο αυτό. Επηρεάστηκα τόσο, που ακόµα είναι στιγµές που νιώθω να την κουβαλάω. «Αυτό είναι Πιάφ, τώρα» µου λένε οι φίλοι στις κουβέντες, όταν µου βγαίνει, σε ανύποπτες στιγµές, εκείνη. Με το που τέλειωσαν οι παραστάσεις, θέλησα τόσο να απεξαρτηθώ, και ενώ είχα πει «θα ξεκουραστώ», ξεκίνησα συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Και ξενύχτησα και γλέντησα και αφέθηκα. «Παιδί µου, πας µετά από ξενύχτι να τραγουδήσεις», γέλαγε η Νατάσσα. Αλλά το ’χα ανάγκη.
Νιώθεις ποτέ να χάνεσαι στη σκηνή;
Το τραγούδι, οι εµφανίσεις σε µια ολοκληρωµένη δουλειά, είναι απίστευτο το πόσο µαθηµατικά είναι. Το θέατρο ακόµα πιο πολύ. Έχεις τόσο συγκεκριµένο το τι θα κάνεις και τι θα συµβεί, που µοιάζει µε εξίσωση. Και αυτός ο µαθηµατικός τρόπος τελικά µε συγκινεί τόσο, που µετανιώνω γιατί στο σχολείο δεν τα µελετούσα πιο πολύ. Όµως, το ότι είναι τόσο ακριβείας, το ότι γίνεται, δεν σηµαίνει πως δεν γεµίζει συναίσθηµα κάθε πράξη. Και κάποιες στιγµές που αυτό σε πληµµυρίζει, δεν υπάρχει µεγαλύτερη συγκίνηση, άλλο τέτοιο ταξίδι.
